4
Τά ―χνη τ―ν πολιτισμ―ν μας βρίσκονται στούς λόφους, στά σπήλαια, ολλα εrναι θαμμένα κι ολλα παραμονεύουν στόν θαλάσσιο βυθό. Παραφράζοντας τό ψαλμικό ψιθυρίζουμε καί ― ΑΙστορία μου aνώπιόν μου aστί διά παντός.
5
Μόλις πρωτοΕρθα νά μείνω μέσα στά aρείπια τοU MοναστηριοU, γοητεύθηκα aπό τήν aρημιά πού τήν κανοναρχοUσε τή νύχτα ― λυπητερή φωνή τοU γκιώνη πού qταν τρυπωμένος μέσα στά χαλάσματα. Κάποτε εrδα καί τά μικρά του. *Ενιωσα ―τι βεβήλωσα τόν τόπο κι ―τι τάραξα τόν ―πνο τ―ν πεθαμένων.
6
\EπιθυμοUσα ν' aκουστοUν ξανά oi ψαλμωδίες μας, ― eλληνική λαλιά πού «―ς πέρα στή Βακτριανή τήν πήγαμε». ΑΟ τόπος aπέκτησε τή φωνή του.
7
Μέ συνήρπαζαν πάντοτε oi aντιδικίες ΑΕλλήνων καί Λατίνων. οΗρθα μ' οντονο aντιλατινικό σύνδρομο, μέ γεμάτη τή φαρέτρα. Μιά φορά ―μως ―νας ρωμαιοκαθολικός μοU εrπε ―στερ' aπό μιά οντονη λογομαχία: Mi hai vinto, ma non mi hai convinto, δηλαδή μ' aνίκησες aλλά δέν μ' οπεισες. Erχε δίκιο. Δέν φθάνει ― θεολογική «*περοπλία».
8
Erμαι στή διασπορά. οΗρθα aντιμέτωπος μέ τή διάλυσή μου, μέ τή διασπορά τοU aαυτοU μου. Τί νά πρωτομαζέψω aπό τά κουρέλια μου;
9
*Ετσι ―πως qρθαν τά πράγματα, καί μέ τίς δυσκολίες πού βρΕκα, οχω περισσότερη aμπιστοσύνη στούς πεθαμένους παρά στούς ζωντανούς. *Αλλωστε εrναι περισσότεροι...
μοναχός ΚοσμΑς (1952-2010)
Από το βιβλίο του Λογισμοί και διαλογισμοί στη Μεγάλη Ελλάδα, εκδόσεις Μεταίχμιο --- εφ ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ Στο γράμμα του ΣαββάτουΜικρή, ξενιτεμένη μου
Δεν τις μπορώ τις ομιλούσες πέτρες,
που φλυαρουνε σαν αθάνατες γριές στο Βουρθρωτό
και στη Φοινίκη,
ούτε και τ' άσπρα αγάλματα, που με κοιτούν
στοχαστικά κι αδιάφορα
πίσω απ' την αχνισμένη τζαμαρία των αιώνων.
Δεν τα μπορώ τα μελιγόνα άνθη, που βομβούν στους ώμους, στις παλάμες του Απρίλη,
ούτε τον ανυπόμονο, ερωτευμένο κότσυφα, που
κυρλαλεί στους άδειους ελαιώνες.
Δεν το μπορώ να πέφτω να κοιμάμαι μες στη
μοναξιά
σα να ξαπλώνω σ' ένα μπλάβο σύννεφο,
κι ούτε να διώχνω κάθε βράδυ στ' όνειρο τον
κυνηγό,
που σημαδεύει το μοναχογιό της Ελαφίνας.
Κουράστηκα, τόσον καιρό, χωρίς τη φοβισμένη σου εικόνα,
μονίμως ανανεωμένη μες στους φόβους σου,
μονίμως φρέσκα σαν νερό Αγιασμένο.
Μικρή και τρομαγμένη μου πατρίδα,
μια μέρα βγήκες ώς την Κακαβιά, να ιδείς τι γίνεται
και σ' άρπαξε η Ελλάδα.
Τώρα σας ψάχνω και τις δυο σαν πεισματάρης
ραβδομάντης,
μα δεν σας βρίσκω πουθενά.
Ανδρέας Ζαρμπαλάς, Αγιοι Σαράντα, από το βιβλίο του Ραβδομάντης
Born in Athens, Kaloudi studied Mathematics and Art at Hamilton College in New York, and Photography at the Royal College of Art in London, where she graduated with the Prize of Excellence in 1986. She photographed for leading Greek companies and traveled extensively inside and outside Greece, publishing her photographs in numerous magazines and books. Her works belong to private collections in Greece and England.
Katerina Kaloudi
On the path of the art of photography, what I am seeking is not an image. It is not an idea. It is the recreation of an inner state, of a feeling that takes place at a unique moment between the self and the world around.
The creation of this type of relationship between the self and the outside world requires the acceptance of solitude and personal silence, in order for this very sensitive contact to manifest. Such a feeling arose in me when I found myself surrounded by the Cycladic sculptured rock forms, in the transparent greek light, with only the sounds from the sea and the wind.
In this natural beauty and wilderness, I felt my breath become deep, my body relax and my thoughts cease their furious pace in my mind and all around. I gradually felt as if nature and I had developed a silent dialogue. The rocky forms were transformed into feminine existences, which sometimes had a sensual, curvy body and other times drifted around me like souls.
Thus, they narrated to me secrets of an eternal life. -Katerina Kaloudi