Μίλτος Σαχτούρης

                                                             Ο ΕΛΕΓΚΤΗΣ

Ένας μπαξές γεμάτος αίμα είν' ο ουρανός και λίγο χιόνι έσφιξα τα σκοινιά μου πρέπει και πάλι να ελέγξω τ' αστέρια εγώ κληρονόμος πουλιών πρέπει έστω και με σπασμένα φτερά να πετάω. Μακάρι να βρει πέννα και χαρτί εκεί που πάει.....                             ΤΟ  ΨΩΜΙ Ένα τεράστιο καρβέλι, μια πελώρια φραντζόλα ζεστό ψωμί, είχε πέσει στο δρόμο από τον ουρανό• ένα παιδί με πράσινο κοντό βρακάκι και με μαχαίρι έκοβε και μοίραζε στον κόσμο γύρω, όμως και μια μικρή, ένας μικρός άσπρος άγγελος, κι αυτή μ’ ένα μαχαίρι έκοβε και μοίραζε κομμάτια γνήσιο ουρανό κι όλοι τώρα τρέχαν σ’ αυτή, λίγοι πηγαίναν στο ψωμί, όλοι τρέχανε στον άγγελο που μοίραζε ουρανό! Ας μην το κρύβουμε. Διψάμε για ουρανό.

ΤΑ ΛΥΠΗΜΕΝΑ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ

ΤΩΝ ΠΟΙΗΤΩΝ

Στην Ελένη Θ. Κωνσταντινίδη Είναι τα λυπημένα Χριστούγεννα 1987 είναι τα χαρούμενα Χριστούγεννα 1987 ναι, τα χαρούμενα Χριστούγεννα 1987! σκέπτομαι τόσα δυστυχισμένα Χριστούγεννα… Ά! ναι είναι πάρα πολλά. Πόσα δυστυχισμένα Χριστούγεννα πέρασε ο Διονύσιος Σολωμός πόσα δυστυχισμένα Χριστούγεννα πέρασε ο Νίκος Εγγονόπουλος πόσα δυστυχισμένα Χριστούγεννα πέρασε ο Μπουζιάνης πόσα ο Σκλάβος πόσα ο Καρυωτάκης πόσα δυστυχισμένα Χριστούγεννα πέρασε ο Σκαλκώτας πόσα πόσα Δυστυχισμένα Χριστούγεννα των Ποιητών.

Ο ΝΕΚΡΟΣ ΤΙΣ ΓΙΟΡΤΕΣ

Εδώ και πολλά χρόνια σαν πλησιάζουν τα Χριστούγεννα (αυτός) ο νεκρός γεννιέται μέσα μου δε θέλει δώρα δε θέλει χρήματα πάγο και χρόνια χιόνια και πάγο σκισμένα ρούχα αχνά παπούτσια ο χρυσός νεκρός θα βγει έξω δεν τον γνωρίζει κανένας τον αλήτη νεκρό θα κάτσει στο πικρό καφενείο να πιεί τον καφέ του κι ύστερα πάλι σε λίγες μέρες ήσυχα θα πεθάνει (ο νεκρός) όταν έρθει ο χρόνος κι όλες οι ρόδες κόκκινες όπως πρώτα θα γυρίζουν πάλι. ΟΡΥΧΕΙΟ Σου γράψω γεμάτη τρόμο μέσα από μιά στοά νυχτερινή φωτισμένη από μιαν ελάχιστη λάμπα σα δαχτυλίθρα ένα βαγόνι περνάει από πάνω μου προσεχτικά ψάχνει τις αποστάσεις του μη με χτυπήσει εγώ πάλι άλλοτε κάνω πως κοιμάμαι άλλοτε πως μαντάρω ένα ζευγάρι κάλτσες παλιές γιατί έχουν όλα γύρω μου παράξενα παλιώσει Στο σπίτι χτες καθώς άνοιξα τη ντουλάπα έσβησε γίνηκε σκόνη μ' όλα τα ρούχα της μαζί τα πιάτα σπάζουν μόλις κανείς τ' αγγίξει φοβάμαι κι έχω κρύψει τα πηρούνια και τα μαχαίρια τα μαλλιά μου έχουν γίνει κάτι σα στουπί το στόμα μου άσπρισε και με πονάει τα χέρια μου είναι πέτρινα τα πόδια μου είναι ξύλινα με τριγυρίζουν κλαίγοντας τρία μικρά παιδιά δεν ξέρω πώς γίνηκε και με φωνάζουν μάνα Θέλησα να σου γράψω για τις παλιές μας τις χαρές όμως έχω ξεχάσει να γράφω για πράγματα χαρούμενα Να με θυμάσαι Ο ΠΕΡΙΠΑΤΟΣ μνήμη Άρη Κωνσταντινίδη Βάδιζα κατά μήκος της ακτής μια βαριά συννεφιά σκέπαζε τον ουρανό τα κύματα γκρίζα κι ανατριχιαστικά κύματα γκρίζα σκάζαν στην παραλία μια δύναμη μ’ έσπρωχνε να κάνω στροφή ν’ αρχίσω να περπατάω πάνω στα κύματα μαύρες γάτες περπατούσαν πάνω στα γκρίζα κύματα και η ψυχή μου ήταν νεκρή. Όμως ξαφνικά ένας ήλιος έσκισε τα σύννεφα. η θάλασσα έγινε πάλι γαλάζια ζωντάνεψε πάλι η ψυχή μου κι εξακολούθησα τον περίπατό μου. Η ΜΗΤΕΡΑ Έψαχνα να βρω το σπίτι μου. Οι δρόμοι ήταν γεμάτοι ερείπια· μοναχά τοίχους πεσμένους και πέτρες έβλεπες· κι ούτε ένας άνθρωπος δεν φαινόταν. Και τότε φάνηκε η άρρωστη μητέρα. Ποτέ δεν ήταν τόσο καλά, γεμάτη ενέργεια και δύναμη, με πήρε απ’ το χέρι και βρεθήκαμε σ’ ένα συμπαθητικό δωμάτιο, το σπίτι μας. Εγώ έκλαιγα, έκλαιγα γοερά… Κι αυτή: Μη κλαις, ο καθένας μας με τη σειρά του. Ο ΓΑΜΟΣ ΠΟΥ ΔΕΝ ΕΓΙΝΕ Ο θλιβερός γάμος που δεν έγινε αναποδογύρισαν τα βάζα σπάσαν τα λουλούδια τα στέφανα πήραν φωτιά και τα πετροβολήσαν με κουφέτα. ΤΟ ΣΠΙΤΙ ΜΟΥ Έψαχνα να βρω το σπίτι μου… Γύρω Πέφταν μεγάλα αγκωνάρια από τους τοίχους των άλλων σπιτιών που γκρεμίζονταν και είναι θαύμα πώς δεν πέφταν πάνω μου. Προχωρούσα λοιπόν μέσα στο βουητό και το κακό, και νά, ξαφνικά βρέθηκα μπροστά στο σπίτι μου, που ήταν ακόμη όρθιο. Στάθηκα λοιπόν στην εξώπορτα και καθώς προχώρησα προς τη μεγάλη πόρτα του σαλονιού, είδα το Χριστό, μέσα σε λάμψη, με τα χέρια απλωμένα στα πλάγια να με κοιτάζει αυστηρά. Ανατρίχιασα, κοπήκαν τα πόδια μου, έγειρα και έπεσα κάτω λιπόθυμος. Η ΑΓΡΥΠΝΙΑ Όλοι κοιμούνται κι εγώ ξαγρυπνώ περνώ σε χρυσή κλωστή ασημένια φεγγάρια και περιμένω να ξημερώσει για να γεννηθεί ένας νέος θεός μες στην καρδιά μου την παγωμένη από άγρια φαντάσματα και τη μαύρη πίκρα. Η ΛΗΣΜΟΝΗΜΕΝΗ (6ο μέρος) Η λησμονημένη είναι ο στρατιώτης που σταυρώθηκε η λησμονημένη είναι το ρολόγι που σταμάτησε η λησμονημένη είναι το κλωνάρι που άναψε η λησμονημένη είναι η βελόνα που έσπασε η λησμονημένη είναι ο επιτάφιος που άνθισε η λησμονημένη είναι το χέρι που σημάδεψε η λησμονημένη είναι η πλάτη που ανατρίχιασε η λησμονημένη είναι το φιλί που αρρώστησε η λησμονημένη είναι το μαχαίρι που ξαστόχησε η λησμονημένη είναι η λάσπη που ξεράθηκε η λησμονημένη είναι ο πυρετός που έπεσε                 ΤΟ ΜΑΡΤΥΡΙΟ Μοσχοβολούσε το φεγγάρι σκύλοι μ' άσπρα λουλούδια στο κεφάλι περνούσανε στο δρόμο εκστατικοί κι ο δρόμος κάτω έφεγγε από κρύσταλλο και μέσα φαίνονταν τα σφυριά και τα μαχαίρια Μέσα στα χέρια μου έσπασα το κρύσταλλο Και τότε είδα το κόκκινο το σύννεφο να μεγαλώνει ν' ανάβει την καρδιά μου και τ' άλλο το γκρίζο σαν καπνός ν' αδειάζει από μέσα μου να φεύγει TO  ΧΡΥΣΑΦΙ Κάποτε θα σταματήσουμε σα μιά γαλάζια άμαξα μέσ' στο χρυσάφι δε θα μετρήσουμε τα μαύρα άλογα δε θά 'χουμε τίποτα ν' αθροίσουμε δε θά 'χουμε πια τίποτα για να μοιράσουμε κρατώντας ένα ξύλο θα περάσουμε μέσ' απ' τη μαύρη τρύπα του ήλιου που θα καίει http://www.mikrosapoplous.gr/extracts/sahtouris.html  http://www.alfavita.gr/plaisia/saxtouris1.htm http://fulviopellegrini.1x.com/  http://fulviopellegrini.zenfolio.com/  http://www.fotoblur.com/portfolio/fulviopellegrini http://www.monocromie.com/fulvio-pellegrini/