ΜΙΛΤΟς ΣΑΧΤΟΥΡΗς
--paintings : ΕΙΡΗΝΗ ΚΑΝΆ
LYNNE
Θυμάστε τότε
ποὺ ἔγραφα
γιὰ τὰ δαιμονισμένα
πορτοκάλια;
πορτοκάλια;
στὸν Πόρο
βρέθηκε
ἡ Lynne
βρέθηκε
ἡ Lynne
ἕνα κορίτσι
ἀπὸ τὴν γηραιὰ Ἀλβιόνα
ὅμως ξαφνικὰ ἔκλεισε τὸ μπὰρ
βλέπω ὄνειρα φριχτὰ
στὸν Πόρο
μπὰρ καὶ μπαράκια
μπὰρ καὶ μπαράκια
καὶ τὰ κουμπαράκια.Ἂν δὲν βρεῖ ἀλλοῦ δουλειὰ
ἡ Lynneθὰ γυρίσει πίσω
ἡ Lynneθὰ γυρίσει πίσω
στὰ ζῷα καὶ τὰ θηρία της
καὶ τὴν ἀγαπῶ
καὶ τὴν ἀγαπῶ
Lynne, Lynne,πῶς ἔτσι ἀναποδογύρισε ὁ κόσμος
Πόρος, θερμοκρασία 43°
κάτι τὸ πρωτοφανές!
καὶ τότε
καληνύχτα σας.
TO XΡΥΣΆΦΙ
Κάποτε
θὰ σταματήσουμε
σὰ μιὰ γαλάζια ἅμαξα
μέσ᾿ στὸ χρυσάφι
δὲ θὰ μετρήσουμε τὰ μαῦρα
ἄλογα
δὲ θά ῾χουμε τίποτα ν᾿ ἀθροίσουμε
δὲ θά ῾χουμε πιὰ τίποτα
γιὰ νὰ μοιράσουμε
θὰ σταματήσουμε
σὰ μιὰ γαλάζια ἅμαξα
μέσ᾿ στὸ χρυσάφι
δὲ θὰ μετρήσουμε τὰ μαῦρα
ἄλογα
δὲ θά ῾χουμε τίποτα ν᾿ ἀθροίσουμε
δὲ θά ῾χουμε πιὰ τίποτα
γιὰ νὰ μοιράσουμε
κρατώντας
ἕνα ξύλο
θὰ περάσουμε
μέσ᾿ ἀπ᾿ τὴ μαύρη τρύπα
τοῦ ἥλιου
που θὰ καίει
ἕνα ξύλο
θὰ περάσουμε
μέσ᾿ ἀπ᾿ τὴ μαύρη τρύπα
τοῦ ἥλιου
που θὰ καίει
Ἀστεροσκοπεῖο
Διαρρῆχτες τοῦ ἥλιου
δὲν εἶδαν ποτὲ τοuς πράσινο κλωνάρι
δὲν ἄγγιξαν φλογισμένο στόμα
δὲν ξέρουν τί χρῶμα ἔχει ὁ οὐρανὸς
Σὲ σκοτεινὰ δωμάτια κλεισμένοι
δὲν ξέρουν ἂν θὰ πεθάνουν
παραμονεύουν
μαῦρες μάσκες καὶ βαριὰ τηλεσκόπια
μὲ τ' ἄστρα στὴν τσέπη τοuς βρωμισμένα μὲ ψίχουλα
μὲ τὶς πέτρες τῶν δειλῶν στὰ χέρια
παραμονεύουν σ' ἄλλους πλανῆτες τὸ φῶς
Νὰ πεθάνουν
Νὰ κριθεῖ κάθε Ἄνοιξη ἀπὸ τὴ χαρά της
ἀπὸ τὸ χρῶμα του τὸ κάθε λουλούδι
ἀπὸ τὸ χάδι του τὸ κάθε χέρι
ἀπ' τ' ἀνατρίχιασμά του τὸ κάθε φιλὶ
ΓΙΑ ΤΟΝ ΝΙΚΟ ΚΑΡΟΥΖΟ
Καημένε Νίκο
τί ζωὴ ἦταν κι αὐτὴ
κατατρεγμένος ἀπὸ τοὺς Κατσιμπαλῆδες
οἱ πλούσιοι φτύναν πάνω στὴ φτώχεια σου
ὅμως ἐσὺ καλὰ ἔκανες
ἔπινες τὰ οὐζάκια σου
κι ὅλους αὐτοὺς τοὺς μούντζωνες
καὶ πρὶν νὰ φύγεις
πρόφτασες κι ἁρπάχτηκες
ἀπὸ ἕνα κάτασπρο σύννεφο
ἀπὸ ψηλὰ τώρα ἀπὸ τὸ σύννεφο αὐτὸ
κοιτάζεις
τὴν ἀθανασία σου.
Η ΑΓΡύΠΝΙΑ
ΤΑ ΝΗΣΙΑ
Η ΑΓΡύΠΝΙΑ
Ὅλοι κοιμοῦνται
κι ἐγὼ ξαγρυπνῶ
περνῶ σὲ χρυσὴ κλωστὴ
ἀσημένια φεγγάρια
καὶ περιμένω νὰ ξημερώσει
γιὰ νὰ γεννηθεῖ
ἕνας νέος θεὸς
μὲς στὴν καρδιά μου
τὴν παγωμένη ἀπὸ ἄγρια φαντάσματα
καὶ τὴ μαύρη πίκρα.
καὶ τὴ μαύρη πίκρα.
Ὁ Ἔρωτας εἶναι ὁ θάνατος
καθὼς περιμένω μέρες καὶ μέρες
γιὰ νὰ γυρίσεις
ἔτσι ποὺ τριγυρίζεις τὰ νησιὰ
νησιὰ θανάτου καθὼς περιμένω
τόσες ἡμέρες κι ὦρες θανάτου
γιὰ νὰ γυρίσεις
γιατί ἔρωτας εἶναι ὁ θάνατος
ἀπ᾿ τοῦ θανάτου τὰ νησιὰ
ΤΑ ΓΑΡΙΦΑΛΑ
Αὐτὰ τὰ αἱματώδη γαρίφαλα
που στολίζουν τὸ γραφεῖο μου
μου θυμίζουν τὸ αἷμα ποὺ ἔβγαζα
στὰ νιάτα μου
ὅταν ἄλλοι
πολεμοῦσαν
και ἄλλοι γλένταγαν
στὴν καταραμένη χώρα.
www.irenekana.com http://www.mikrosapoplous.gr