Φιλίζ Έρέν – Filiz Eren
Ιστανμπούλ
Δέν νιώθεις τι θα πεί αποθυμιά γι΄αυτή τη πόλη
Άν δέν βρεθείς μακριά
Πώς καίει το μέσα του ανθρώπου
Ή μυρωδιά απο μιά χούφτα χορταράκι
Ένα συντριβάνι με δυό περιστέρια
Και πως συλλογιέται θόλο με θόλο
Σπιθάμή με σπιθαμή τα σοκάκια της
Άπο κάθε μεριά μια φασαρία άλλιώτικη
Ένα αλλιώτικο χουζούρι ξεχειλίζει απ΄την Ισταμπούλ
Σαν το νανούρισμα της μάνας ακούγονται
Οι φωνές των βαποριών που γλιστρούν
Μές στην όχλοβοή...
Πώς αγκαλιάζει την ψυχή του ανθρώπου
Σταγόνα-σταγόνα...
Κι αυτή η συννεφιά, αυτή η θαμπάδα... Να βραδυάζει;
Και τόσο φίλοι πέσαν σε μία θλίψη
Δέν είναι απο βάσανο, απο πίκρα
Είναι μια θλίψη άστραφτερή
Μά κι οι βαρκούλες, οι ψαράδες;
Στην Ισταμπούλ βγαίνει γεμάτο το φεγγάρι δυό φορές
Μέσα στον Βόσπορο ...
Ό αγώνας, ο αγώνας δεν τελειώνει
Τελειώνει, όμως ξανά ένα ντέρτι μέσα μου φουσκώνει:
Να ζήσω μές στην σκέψη μου την Ισταμπούλ.
Τζαχίτ Ίργκάτ – Cahit Irgat
Ιστανμπούλ
1
Μιά απεραντοσύνη στην πλατεία της
Στα μάτια της βλέπω την Ισταμπούλ
Μέ τίς γαρίδες της και τούς αστακούς της.
Τα μύδια τραγουδούν ατελείωτα τραγούδια
Ανάσα με ανάσα, με επιθυμία
Στα μάτια της βλέπω την Ισταμπούλ.
Από ακτή σε ακτή περνούν οι άχθοφόροι
Την πετονιά σου κουνάς στη θάλασσα
Έρχονται τα κοκκινομάτικα ψάρια
Στα μάτια της βλέπω την Ιστανμπούλ.
Μια απεραντοσύνη στην πλατεία της
Στα μάτια της βλέπω την Ιστανμπούλ.
2
Η πιο ωραία βροχή πέφτει στην Ιστανμπούλ
Ώρες τραβούν το δίχτυ τους οι ψαράδες
Η πιο ωραία βροχή πέφτει στην Ιστανμπούλ.
Οι ψαράδες τραβούν το δίχτυ τους
Χίλια δυό φώτα, χίλια δυό τριαντάφυλλα
Τραγούδησα λαϊκα τραγούδια, έκλαψα και γέλασα
Τα σαράντα χρόνια της ζώης μου τα πέρασα στην Ισαταμπούλ.
Τώρα το ποτήρι μου γέμισε φώς
Έσπασε το ποτήρι, χύθηκε ο ήλιος
Ο φίλος μου βυθίστηκε σε νοσταλγία για την Ισταν
μπούλ
Δεν ειναι μεθυσμένος, είναι ερωτευμένος, ίσως να
κλαίει
Ώρες τραβούν οι ψαράδες το δίχτυ τους
Η πιο ωραία βροχή πέφτει στην Ισταμπούλ.
3
Αν ρωτήσεις τι υπάρχει στην Ισταμπούλ
Στην Ισταμπούλ άραγε τι να υπάρχει;
Στην Ισταμπούλ υπάρχει η Ισταμπούλ.
Ορχάν Βελή Κανίκ – orhan Veli Kanik
Aκούω την Ιστανμπούλ
Κλείνω τα μάτια μου κι ακούω την Ιστανμπούλ
Στην αρχή φυσάει ένα έλαφρό αεράκι
Άργοσαλεύουνε
Οι φυλλώσιές στα δέντρα
Απο μακριά, πολύ μακριά
Το άσταμάτητο κουδούνισμα τών νερουλάδων
Κλείνω τα μάτια μου κι ακούω την Ισταμπούλ.
Κλείνω τα μάτια μου κι ακούω την Ισταμπούλ
Κοπαδιαστά, φωνάζοντας, ψηλά
Πουλιά περνάνε ξαφνικά
Τραβιούνται τα δίχτια απ΄τα νταλιάνια
Τα πόδια μιάς γυναίκας αγγίζουν το νερό
Κλείνω τα μάτια μου κι ακούω την Ισταμπούλ.
Κλείνω τα μάτια μου κι ακούω την Ισταμπούλ
Το Καπαλί-τσαρσί μές στην δροσιά
Πολύβουο το Μαχμούτ-πασά
Οι αυλές γεμάτες περιστέρια
Σφυροκοπηματα ακούγονται απ΄τα ντόκ
Το άνοιξιάτικο άγέρι σκορπάει μυρωδιές ιδρώτα
Κλείνω τα μάτια μου κι ακούω την Ιστανμπούλ.
Κλείνω τα μάτια μου κι ακούω την Ιστανμπούλ
Μεθάει ακόμη απ΄των παλιών καιρών τη μνήμη
Ένας σκιερός γιαλός με τα καϊκια του
Μές στην υπόκωφή βουή της νοτιάς που έχει κοπάσει
Κλείνω τα μάτια μου κι ακούω την Ιστανμπούλ.
Κλείνω τα μάτια μου κι ακούω την Ιστανμπούλ
Μιά κουνιστή περνάει το καλντερίμι
Βρισιές , πειράγματα,τραγουδια , μουρμουρίσματα
Κάτι πέφτει απ το χέρι της στο χώμα
Ενα τριαντάφυλλο θα΄ναι
Κλείνω τα μάτια μου κι ακούω την Ιστανμπούλ
Κλείνω τα μάτια μου κι ακούω την Ιστανμπούλ
Ένα πουλί σπαρταράει στα πεζούλια της
Το μέτωπό σου άν είναι ζεστό η όχι, εγώ το ξέρω
Άσπρο φεγγάρι ξεπροβάλλει πίσω απ΄τις φυσικιές
Σε νοιώθω απο τους χτύπους της καρδιάς σου
Άκουω την Ισταμπούλ.
Ορχάν Βελή Κανίκ – Orhan Veli Kanık
Το τραγούδι της Ισταμπούλ
Στην Ισταμπούλ, μέσα στόν Βόσπορο
Είμαι ένας φτωχός Όρχάν Βελή
Είμαι ο γιός του Βελή
Βουτηγμένος μέσα σε ανέκφραστη λύπη.
Κάθησα σ΄αυτό το κάστρο, τό Ρουμελί – χισάρ
Κάθησα κι έπιασα ένα τραγούδι:
Της Ισταμπούλ οι πέτρες οι μαρμάρινες
Στέκονται επάνω στο κεφάλι μου
Στέκονται κα οι γλάροι της, αμάν
Απ΄τα μάτια μου στερέψανε του χωρισμού τα δάκρυα
Ωραία μου, για σένα έφτασα ώς εδώ.
Στο κέντρο της Ισταμπούλ είναι ένα σινεμά
Τόν ξενιτεμό μου και τη λύπη ας μην τα μάθει
η μάνα μου
Ο κόσμος κουβεντιάζει κι ερωτεύεται
Μα εμένα τι με νοιάζει
Αγαπημένη μου, το κρίμα στον λαιμό μου.
Στην Ισταμπούλ, μέσα στον Βόσπορο βρίσκομαι
Ένας παράξενος Όρχάν Βελή
Είμαι ο γιός του Βελή
Και ζώ μέσα σε ανέκφραστη λύπη.
Όρχάν Βελή Κανίκ – Orhan veli kanık
Η γέφυρα του Γαλατά
Στέκομαι πάνω στη γέφυρα
Και σας χαζεύω όλους σας με κέφι
Άλλος τραβάει σιγά-σιγά κουπί
Άλλος βγάζει μύδια απ΄το καραβάκι
Άλλος κρατάει το τιμόνι στο πλοίο
Άλλος κουμαντάρει το παλαμάρι στο κεφαλόσκαλο
Άλλος είναι πουλί, πετάει, σαν ποίημα
Άλλος είναι ψάρι αστραφτερό
Άλλος βαπόρι, άλλος λαμπόγυαλο
Άλλος σύννεφο, στον αέρα
Άλλος είναι ατμάκατος με καπνοδόχο
Περνάει βιαστικά κάτω απ΄ την γέφυρα
Άλλος είναι ντουντούκα και σφυρίζει
Άλλος είναι ντουμάνι και καπνίζει
Όμως εγώ τρυπώνω μέσα σε όλων σας
Σε όλων σας τον καημό
Μήπως εγώ είμαι το κέφι που φωλιάζει μέσα σας
Είναι η μέρα που θα σας πώ ένα ποίημα
Που ίσως θα στρέφεται γύρω απο σάς
Έχω πέντε-έξι γρόσια στα χέρια μου
Και η κοιλιά μου είναι χορτάτη.
Μτφ Θωμας Κοροβίνης
Μτφ Θωμας Κοροβίνης