Τοπίο της μέδουσας και χορικό (απόσπασμα)
Ποιά όνειρα τη θάλασσα κυκλώνουν τώρα;
Ποιές πορτοκαλιές τα εικονοστάσια;
Κι αυτές τι θέλουν μες στα μάτια σου οι
Βροχερές
Ιέρειες
Και δεν μιλούν
Και δε γελούν
Κ' έχουν κλαδάκι απήγανο στ' αχείλι και μυρίζουν;
Ετούτη μια διάθεση ακατάπαυστη ανατριχιάζοντας στο χώμα.
Η γνώριμη ανταπόκριση.
Άλιωτο το φεγγάρι. Κοντινό.
Γαλάζια, πράσινα, απόκρημνα νερά στη γοητεία ...
Ηχεί το κόκκινο. Και σχίζεται το γκρίζο.
Με τα κοκόρια πρώτα του χρησμού
Κτίσματα σκοτεινά
Προβάλλονται οι λόφοι σε μακάρια χρυσάφια.
Κυρτώνει, σείεται ο βυσσινής κυματισμός.
Τόση γαλήνη !... Το μυστήριο ...
Άπειρα θορυβώντας των πουλιών τα σώματα
Τόση
γαλήνη!
Και ξαφνικά φτεροκοπούν τ' αμπέλια μες στο αίμα σου
Τοπίο πρωινό σα χτυπημένο από φυλλώματα και φώτα.
Από τη γη τους σιωπηλούς ελευθερώνουν κλώνους.
Στενάζουνε τα μύρα οι ξύλινοι κορμοί.
Και είσαι εδώ. Και είσαι πέρα.
Σ' αυτή τη μέθη ανάμεσα
Που τυραννιέται όνειρο μαζί και χρώμα
Και σε ζαλίζουν οι νεροσυρμές -
Για μια στιγμή κρύσταλλο ελάχιστο στα χέρια σου ...
(Πίσω από ποια αποκρυπτογραφώντας ερημιά
Την κίβδηλη σιγή;)
Κ' είναι η ώρα, λεν, τα λόγια των τρελλών κ' οι προφητείες
Καθαρά που ακούγονται - κι ασπρίζει
Από έλευση το χώμα ...
Κ' είναι το χώμα ! Ακούς;
Έχει, θαρρείς, το χώμα ετούτο ευλογηθή.
Αγάπη μου ! Ψηλά καθώς τινάζεται -
Σύννεφο ή κορυδαλλός;
Πουλί; Τραγούδι;
Καθώς ανοίγουν τώρα
Πάνω απ' τις μολόχες
Θρίαμβοι όλο πεύκο
Του μούστου και μας συνεπαίρνει ο αλαλαγμός.
Και χάνεσαι με τα σεντόνια περίτρομα.
Μια τύχη νέα στον υπέργειο ελιγμό το άνθος
Που σε μοίρασε στην έρημο -
'Ανεμοι ουράνιοι όταν μοιράζουν αστραπές
Κ' ηχούν οι κάμποι
Μ' αλλαγμένο τρίχωμα
Κι αλαφροϊσκιωτα φιλιά.
Και κατεβαίνει τ' αδυσώπητο το γέλιο σου ...
Αυτό το γέλιο από σίδερο και θέρος.
Τον κόσμο περισσεύοντας
Του γρύλλου ακόμα γήινη, φεγγάρι όλο
Ξεφαντώνει στα λιοστάσια η κραυγή ...
Κι όπως σ' αγγίζω
Μια άλλη μου 'ρχεται ομορφιά
Ξιππάζοντάς με ...
Μπαίνουν στο αίμα μου πουλιά.
Πότε;
Πού
ήταν
που σ' αγάπησα;
Το πίσω φως της μέδουσας (απόσπασμα)
Αγάπη μου !
Τούτη η μαβιά γραμμή
στο βλέμμα σου
που συνεχίζεται.
Τούτη η ανάλγητη ομορφιά
Που στένεψε τη νύχτα στα μαλλιά σου.
Πέφτοντας απ' του καιρού τα χρώματα
Τοπίο ανέκφραστο ακόμα
Καθώς η πρώτη κάποτε
Αντήχησε
Ευτυχία
Στην ερημιά.
Ζη ο βυθός.
Τα σκότη εκτυφλωτικά ορίζοντας ο δαίμονας
Αυτός τα δέντρα επιστρέφει πάλι.
Μελίσσι ανθισμένο ως τις λυγαριές
Ως τα γερτά χρυσάνθεμα
Ο χρόνος μαίνεται ...
Χώμα ! - καθώς το χώμα τώρα σ' αγαπώ ...
Παιδί - τώρα; παιδί; ή φεγγάρι;
Και τούτος με το φόνο γεννημένος.
Κι ο άλλος με την ομορφιά προωρισμένος.
Κ' ευθύς αιχμάλωτη να δυναμώνει μες στα μπράτσα μου
Η λυγισμένη αυγή
άνοιξη
αίμα
από
Άνοιξη σε
άνοιξη
Τα ακατάλυτα χέρια σου
Ή
Στ' αφηνιασμένα κλήματα
σταγόνα π' άφησε ο νοτιάς;
Μήδεια
“Γυμνές στο αίμα οι νοσταλγίες απάνθρωπες”
“Παίζουν τ’ αγόρια σας
Παίζουν τ’ αγόρια σας
Σώματα καταποντισμένα
Σώματα γιορτινά
Παιχνίδια του θανάτου”
“Χάος σκιά ερωτική
Σε τέτοιες πάλι οδύνες παρασύροντάς μας
Δίχως μνήμη”
“Κι ανατέλεις παλίμψηστη
Στις στροφές των αιώνων”
(Ω, λύσε με, αγάπη, λύσε με)
Ω, λύσε με, αγάπη, λύσε με
Σ’ αυτό το φως
Σ’ αυτό τον άνεμο
Στα περιβόλια…
Χώμα ή φως, ποτάμια, άνεμος, πιο
Κι από τα δειλινά
Σκορπώντας τώρα βαθυκύανο χρυσάφι
Αναστατώνοντας από τις ρίζες τις ελιές
Χωρίς
Τραγούδι
Τραγουδώντας μες
Στο αίμα μου
Στο αίμα του
Με το πανάρχαιο που πάει κ’ έρχεται φεγγάρι
Τώρα και
Καλεί.
Σημαίνει πίσω απ’ τα κοράκια σπάλαθρο, βροχή.
Μια ημέρα αλλιώτικη που όλο γκρεμίζει.
Κ’ εγώ εδώ με τ’ άνθος, με το σίδερο
Γερτή στις πικροδάφνες απ’ τον ύπνο
Το υγρό πεφτάστερο να κλέβω.
Τρίζουν τ’ αηδόνια από ξημέρωμα
Κ’ εγώ να σε κρατάω και να μαντεύω.
