ΗΛΙΑΣ ΛΆΓΙΟΣ

                              O ΤΕΛΙΚΟΣ ΚΥΚΛΟΣ

...................

IV

Γιατί λησμόνησα νὰ δοξολογῶ ἐντός μου τὸν πολυεύσπλαγχνο

Θεό,

νὰ ἀρθρώνω (τουλάχιστον αὐτὸ) τὸ κάθε χάραμα τὴν καλημέρα,

ν΄ἀπολαμβάνω τὸν πρωινὸ καφέ, τὴν πρώτη τζούρα τοῦ τσιγάρου,

νὰ τιμῶ τὴ φροντίδα τῶν φίλων μου, τῆς ἀδελφῆς μου τὴν ἀγάπη,

Ἑλένη, πῶς νὰ μὲ καλοδεχθεῖς;

Γιατί δὲν μπόρεσα νὰ ἐννοήσω πὼς ἡ ἀρκτικὴ δασεία σου

εἶναι παρένθεση ποὺ ξανοίγει σὲ τοπίο ἐξόχως μαγικό, μυρτιὰ

παράκλησης,

στὸν ροδώνα τῆς μὴ αἰτιότητας, στὴν ἄτυπη σύναξη τῶν προλέξεων,

ἐκεῖ ποὺ ὁ Ἴσκιος ὁ Ἀφαιρῶν μεταμορφώνεται στὸ πιὸ σγουρὸ

καλάμι,

που καμαρώνεσαι ὑπερθετὴ κι ἀνάλλαγη,

πῶς νὰ σοῦ συλλαβίσω τὴ μορφή μου;

Γιατί δὲν ζυγιάστηκα στὸ κέντρο τοῦ ὀνόματός σου,

νὰ δῶ τὸ ἔψιλον στέρεα ν΄ἀκουμπᾶ στὸν λαμβδα καὶ στὸ νῖ,

γιατί ἡ ματιά μου δὲν εὐθυγραμμίστηκε μὲ τὴν κορμοστασιά σου,

γιατί τοῦ πρώτου γράμματος δὲν ἄγγιξα τὸ ἐφέστιον ἔρεβος,

μήτε τὸ ἦτα τὸ ἀκατάληπτον,

λανάη λονὴ λενὶς νελένη λένελον,

πῶς τὸ δικό σου πῶς; νὰ καταλάβω;

Γιατί δὲν ὅρμησα παράφορος, ξυπόλητος, γυμνός, στῆς πολιτείας

τοὺς δρόμους,

μὲ τ΄ὄνομά σου τρόμο κι ἀπειλή, μὲ τὄνομά σου χερουβεὶμ καὶ

νάρδο,

γιατί δὲν εἶπα, Ἑλένη! ν΄ἀνατιναχτεῖ κάθε κεκυρωμένη σύνταξη,

ν΄ἀνθίσουν ἄστρα τοῦ βυθοῦ καὶ κῆποι ἀπὸ φεγγάρι,

γιὰ νὰ στηθεῖ περήφανος σὰν τὸ μουνί σου ὁ κόσμος,

πῶς νὰ μὲ συγχωρέσεις, πές μου πῶς;

V

Ἑλένη εἶναι ὁ τρόπος, νὰ περιπατεῖς στὸ ἄγριο δάσος

νὰ μὴν φοβᾶσαι τὸν λύκο, τ΄ἀγκάθια νὰ μὴν σὲ τρυπᾶνε

ν΄ἀκολουθεῖς στὸ τρέξιμο τὸ πιὸ γοργὸ ζαρκάδι, νὰ τὸ προφτάνεις

νὰ τὸ κοιτᾶς κατάματα, στὰ μάτια τῆς Ἑλένης

VΙ

Σταματημένη νύχτα. Κρύο. Τὸ ψυχιατρεῖο.Ὁ ἔρωτας

νὰ σβήνει, ὅπως πρέπει εἰρωνικά, μὲς στὸν κανένα στίχο.

Τῆς αλαλιας ἐπικράτεια. Κι οὔτε μιὰ πτύχωση

φωτός, καθὼς γέρνεις τὴν ἀντανάκλασή σου καὶ ρωτᾶς

στὸ τζάμι, ἂν θὰ σοῦ προφέρει ἔστω ἕναν ἦχο.

Ἡ ἀμηχανία. Τὸ λευκὸ χαρτὶ ποὺ κάπως γέμισε

μ΄ἀβέβαιες λέξεις ποὺ δὲν πείθουν πιὰ κανέναν.

Σὰν κουρασμένο Ντεσεβῶ ποὺ τοῦ χαλάσανε τὰ φρένα

ἢ ὅπως γέρικο κορμὶ ποὺ πλέον τρέμει σε

κάθε ψύχρα ἕσπερινή, καθὼς σφραγίζει διαβατήριο γιὰ τὰ ξένα.

Αἴφνης ἡ λάμψη. Γράφω τ΄ὄνομά σου. Ἑλένη. Ἡ πρόταση

γεμίζει χρώματα, διαθλάσεις, σκεδασμούς, ἀντικατοπτρισμὸ κι

ἀηδόνι.

Νιώθω καθὼς ὁ ξοδεμένος παροδίτης ποὺ ζυγώνει

σὲ κρυφὴ λίμνη, ποὺ οἱ χάρτες δὲν σημειώνουν, καὶ πρῶτα

σηκώνοντας μιὰ πέτρα τὴ ρίχνει μέσα, ὅπως ἀκουμπᾶς μαῦρο

φτερὸ στὸ χιόνι.

Ἦλθες χαλάζι μουσικό. Τώρα θὰ μπῶ βιαστικὰ στὸν κάθε θάλαμο,

ἔξαλλος τὸν καθένα απ΄τὸν σπασμένο του ἐφιάλτη θὰ ξυπνήσω,

θὰ τοὺς παρακαλέσω νὰ συμπροσευχηθοῦμε κι ὅπως ποτὲ δὲν

ἔταξε στὸν Κροῖσο

ὁ Ἀθηναῖος, ἐγὼ γὶ΄αὐτοὺς θὰ προφητέψω ἀθανασία ἂν μὲ

μεγάλα μο-

λύβια γράψουνε σὲ πλάκες σιναΐτικες ὅτι ξανὰ θὰ σ΄ἀπαντήσω.

Ἑλένη , πές μου; Πῶς ἀντέχω ὁ παραμόνος τόση αἰωνιότητα;

Ποιὰ περιεπάτησε ὁλόγυμνη ἐπὶ τῶν νεφελῶν, ποιὰ πυροδότησε

Τὰ σκοτάδια;

Πῶς κατοικήθηκε μιὰ ζωὴ κομματιασμένη κι ἄδεια

ἀπὸ εὐφρόσυνο πληθυσμό; Ποιὰ ἀποκάλυψε ὅτι τα

θεϊκὰ στίγματα στὴν παλάμη μου, εἶν΄τῶν δοντιῶν σου τὰ σὴ-

μάδια;

VII

Μάτια ὀξιᾶς ποὺ στὰ κρυφὰ ἐπουράνια ἀνάψανε

ἐγὼ μονάχα γιὰ νὰ τὰ φιλήσω.

χείλη δροσιᾶς ποὺ παραμίλησαν, τραγούδησαν καὶ πάψανε

τὸν λόγο, στὴν ἀκέραια λέξη νὰ τὰ κλείσω.

Πλάτη, σὰν τόξο ποὺ θανάσιμο τανύζεται,

φαρμακωμένο βέλος ποὺ ἐπάνω του ἔσυρα τὴ γλώσσα.

μπράτσα γυμνά, ποὺ σὰν καμάρες τὸ ἄκτιστο γεφύρι κτίζετε,

γιὰ τοῦ παραμυθιοῦ τὰ λίγα καὶ τὰ τόσα.

Χάνι, ποὺ κουρασμένος στρατοκόπος ὕψωσα,

νὰ πιῶ στὰ στήθη σου, χάλκινες κοῦπες, καμπανίτη.

κι ὢ ἡ κοιλιά! Ποὺ γλύπτης ταπεινός το πρόπλασμά της γύψωσα,

γιὰ νὰ τὸ στήσω ἄγαλμα χρυσελεφάντινο, στὸ ἀδειανό μου σπίτι.

Πλέγμα ἐφηβαῖο, μέταξα, φτερό, βελοῦδο ποὺ πολιόρκησα

ὅλη τὴ νύχτα τῶν νυχτῶν, κι ἦταν χαμένη ἡ μάχη.

λάδι τοῦ σώματος, ποὺ φώτιζες λαμπρὸ καὶ σ΄ὅρκισα

παντοτινὰ γιὰ μᾶς νὰ καῖς – καὶ μείναμε μονάχοι.

Μηρῶν καστέλια, ποὺ γὶ΄αὐτὰ χίλιους ρηγάδες πάλεψα καὶ νί-

κησα,

νὰ τὰ χορτάσω, μιὰ στιγμὴ νὰ΄ναι καταδικά μου.

σάρκα τῆς γάμπας, ποὺ γιὰ χάρη σου τὴ σάρκα μου ἀδίκησα,

σφυρά, που΄στε τὰ νικηφόρα στέφανα τοῦ γάμου.

καὶ τῶν ποδιῶν σου οἱ φάλαγγες, οἱ ἀνθρωποβόρες σάρισες,

που βαπτιστῆκαν στὸ πηχτό, ληγμένο μου αἷμα.

κι ὅ,τι ἀέναο πουλί μοῦ ἔταξες καὶ πρόσκαιρο μοῦ χάρισες-

νὰ τελειωθεῖ μέσα στοῦ λιγοστοῦ χαδιοῦ τὸ ψέμα.

  http://www.ikarosbooks.gr/publication-details.asp?book=418&filter=specificAuthor&author=147