Νταλκάς
Τόν έρωτα σέ λέξη μιά πως να τον καταφέρω,
πάντως πιό ταιριαστός μου φαίνεται ο σεβντάς,
όχι σεκλέτι η ντέρτι. Άγρίως υποφέρω
μά στην αγάπη δέν χωράει « τάν η επί τάς ».
Δεν είναι δίλημμα η αγάπη, είναι σπαραγμός,
κι όταν μιλιέται κι όταν άρρητα πονάει.
Δέν είναι λίμνη η αγάπη, είναι ποταμός,
κι άν καμωθείς το βράχο, σέ σαρώνει όπως ξεσπάει.
Σεβντάς λοιπόν, λαχτάρα πού αγριεύει,
και ρήματα σοφίζεται και μουσική
όταν με το κενό και την απόσταση παλεύει,
κι άς ξέρει πως αγιάτρευτη η πληγή.
Νταλκάς, σεβντάς και ντέρτι και σεκλέτι
- ά ,γλώσσα ωραία, πλούσια η ελληνική.
Γλώσσα του έρωτα του κόσμου όλες οι γλώσσες
- κι όλες μαζί λαβαίνουν νόημα απ΄τη σιωπή.
Κρόνος
Φορές τίς λέξεις μόνο κόκαλα τίς απαρτίζουν
αίχμηρά : φωνήεντα.
Άλλες υπάρχουν μές στην σάρκα των συμφώνων
την άσπαίρουσα.
Η λέξη χρόνος, απλώς ανθρώπινη.
Έχει τα δυό της όμικρον, πανσέληνα τα μάτια σου.
Μου παρήγγειλε τ΄άηδόνι
Τώρα μαθαίνω πώς η λύπη
γράφεται μ΄έψιλον και γιώτα.
Λείπεις – κι όλος ο κόσμος λείπει.
Λείπεις και νύχτωσαν τα φώτα.
Φωνή που ξεμακραίνει, τρέμει
φωνή ίδια βουνό ένα κλάμα.
Σάν δίχως νήμα μιά ανέμη
σάν θαύμα που γυρνάει σε τραύμα.
Φωνή φαρμάκι, και το πίνω
όλο πουλί μου, νά γλυκάνεις.
Τό νού και το κορμί τά σβήνω,
μόνο εσύ μη μου πικράνεις.
Ακούω πιό βαθιά απ΄τη φωνή σου.
Νιώθω το βλέμμα της σιωπής σου σπαραγμένο.
Άξιώθηκα στιγμούλα της στιγμής σου.
Δώρο πιο τίμιο δέν έχω να προσμένω.
Ζούμ-
Από της θάλασσας τον κόρφο
κόκκινη ανατέλλει η σελήνη,
δρεπάνι ακονισμένο απ΄τη λαχτάρα σου,
και μέ θερίζει
Τά σώματα
στη γλώσσα λύνονται
του πόθου
στη γλώσσα δένονται
του πόνου,
πυκνώνουν στό βαθύ φιλί
σχεδόν αποσαρκώνονται,
ακίνητος επιταχύνεται ακάθεκτος ο χρόνος
Κι άς άμμος,
οριστική η αγάπη γράφεται
ότι τη γράφει ένα δρεπάνι έμπυρο
εκεί ακριβώς όπου η θάλασσα ουρανίζεται
Προσπαθώς
Παραμυθένια μου,
θά΄ρθει καιρός
και γαληνή θα με θυμάσαι όπως σ΄άγάπησα
με το κορμί ιερωμένο ως την έκλειψη
με το χαμόγελο να μην μπορεί να πεί τον τρόμο του
και τη χαρά του
και με το βλέμμα μου
να δραπετεύει από το βλέμμα σου, σκυφτό,
παλίρροια που δεν συντελείται
θά΄ρθει καιρός, μακρύς καιρός
κι οι λέξεις μου θά περισσέψουν,
επιτέλους άχρηστες,
έτσι όπως κληρώθηκαν να είναι
πρίν τις πληθωρίσει
γλυκύπικρον αμάχανον το όρπετον
Ένα ταξίδι θά΄μαι
Ένα ταξίδι ωραίο
Διπλά ωραίο γιατί έγινε δεν έγινε,
μη λιγοστέψει η νοσταλγία τη λαχτάρα
Τότε να μ΄άγαπάς
Τότε να μ΄άγαπήσεις
Σάν μιά από τίς « υπόθεσες τις ψυχικές »
που μάς πληθαίνουν διαμελίζοντάς μας
Σαν μιά υπόθεση ενός μέλλοντος
που σπεύσαμε το σφαγιάσαμε,
με γενναιότητα απάνθρωπα φιλάνθρωπη
για να μας μείνει προίκα επαχθέστατη
ένα άγρυπνο όνειρο
Δεν θα το σβήσω αυτό το όνειρο
Και δεν θα το υπάρξουμε
Μέσα μου,εκεί που η μοναξιά μου αγριεύει αγιάζοντας
-η πές το ανάποδα,
εκεί που η μοναξιά μου αγιάζει στην αγριοσύνη της,
θα ζεί θα μέ πλουτίζει
μια κόρη που τη θέλησα και δεν την τόλμησα
-μισό μυαλό να εκτοπίζει το κορμί
μισό ψυχή να μην ομολογεί το δάκρυ της
Νά ρθεί καιρός
παραμυθένια μου
να μ'αγαπάς σαν το ψωμί
σαν το νερό σου
- δεν το σκεφτεσαι αλλά υπάρχει
και το δέχεσαι
Νά ρθεί καιρός
και νά 'σαι εγώ-
διπλός στη μέσα μοναξιά μου που την άγιασες
γιατι τη δίκασες στην αγριότητά της και την πόνεσες
Νά ρθεί καιρός
θα ρθεί καιρός
και θα΄μαι μέσα σου έτσι όπως το θέλησα να είμαι
Τα πάντα – ως το τίποτα
Παραμυθένια μου
Π .ΜΠΟΥΚΑΛΑς . "ΡΗΜΑΤΑ " ΑΓΡΑ 2009
Reza Derakshani “FIGTREE”