Θοδωρής Ρακόπουλος --- Εθελοντής... μικρού μήκους

Εθελοντής αιμοδότης

Η αγορά είναι διαμεσολάβηση
Μα η ποίηση τράπεζα αίματος
Με ανώνυμο δωρητή
Κι ο έπαινος αντίδωρο, αφού ο αναγνώστης
Ανατρέξει από το
DNA της γλώσσας
Τη λεπτή κόκκινη γραμμή
Πίσω δίνοντας υπογραφή στις λέξεις.

Μακέτα

Χτίζω το ποίημα κεραμίδι
Ορθώνονται οι ντουβάρια φράσεις
χύνονται των ρημάτων τα μπετά
Κι από γκαράζ το κάνω πυλωτή
Στο εργοτάξιο της γλώσσας
Eχω παραλάβει εργολαβία εν λευκώ
από τη Μούσα αε
Και μία μία
Δίνω τις λέξεις μου αντιπαροχή.

Δίπλα στο κύμα και με θέα κολώνες αγνώστου ταυτότητος
-αυθαίρετοι θα ήταν κι οι αρχαίοι-
Στήνω ταμπέλα τo πιo δικό μου
Από τα αυτοπαθή:
ΕΝΟΙΚΙΑΖΕΤΑΙ.

Αγκίστρι
στον γ.τ.

Στην ελλάδα η στάθμη του αυτονόητου
Χαμηλώνει στο βάρος κάθε μέρας
(τι ωραίες οι θάλασσες)

Αυτόφωτος, σαν ψάρι της αβύσσου
Γυροφέρνει λέξεις βαρίδια
Μολύβι στο λαρύγγι του βάθους

Κάλυκας προσευχή ανεβαίνει
Από τον αναπνευστήρα
Μήνυμα ας φτάσει στον βυθό
κι ας το βαστά αγκίστρι

Μικρού μήκους

Η πατρίδα μου είναι πτήση χαμηλού κόστους, ζει απομυζώντας ακτογραμμές σαν τα κατσίκια που βοσκάν τ' αλάτι σε ανθολογίες καρτ-ποστάλ. Τη σέρνει δάνειο οχηματαγωγό, λογής βαρούλκα σηκώνουν τα μέλη της, και σνάιπερ στις γωνίες καλύπτουν την πομπή. Την τραβάω μονόπλανα, την αναγνωρίζω από την όψη ομόλογου. Επένδυση με ορίζοντα, κι ανδρόγυνα τη διαπιστεύω, σεναριακά. Φορώ γυαλιά εποχής να καθρεφτίζεται σαν μου μιλά και την κερνώ λικέρ μαστίχα που της είχα κλεμμένο. Ανάβει Παπαστράτο και κοιτά, πάλι μέσα από το γυαλί μου, η μικρού μήκους πατρίδα μου, η βραβευμένη σε ξένα φεστιβάλ. 

http://www.poema.gr

trakopoulos@hotmail.com