Κυριακή των Βαΐων
«Ήρθε ο Λάζαρος ,
ήρθαν τα Βάγια ,
ήρθε η Κυριακή που τρών’ τα ψάρια.
Βάγια ,Βάγια και Βαγιώ,
Τρώνε ψάρι και κολιό.
Και την άλλη Κυριακή,
Τρώνε το ψητό τ’αρνί .
Ήρθε ο Λάζαρος ήρθαν τα Βάγια,
Ήρθε η Κυριακή που τρων ’τα ψάρια.
Σήκω Λάζαρε και μην κοιμάσαι,
Ήρθε η μάνα σου από την πόλη,
Σου ’φερε χαρτί και κομπολόι.
Γράψε Θόδωρε και συ Δημήτρη,
Γράψε Λεμονιά και Κυπαρίσσι.
Το κοφνάκι μου θέλει αυγά.
Κι η τσεπούλα μου θέλει λεφτά.
Βάγια ,Βάγια των Βαγιών,
Τρώνε ψάρι και κολιό
Και την άλλη Κυριακή
Τρώνε το παχύ τ’αρνί .»
από εδώ
.
επίσης:
«Βάγια, Βάγια τω Βαγιώ,
τρώμε ψάρι και κολιό
και την άλλη Κυριακή
βάνω τ’ άσπρο μου βρακί
και σαρτώ στα δώματα,
πέφτουν τα παπλώματα,
τα ματζώνουν οι γριές
κάτου αφ’ τσι κουντουρουδιές.
Μεγάλη Δευτέρα – ο Χριστός στη μαχαίρα.
Μεγάλη Τρίτη – ο Χριστός εκρύφτη.
Μεγάλη Τετράδη – ο Χριστός εχάθη.
Μεγάλη Πέφτη – ο Χριστός ευρέθη.
Μεγάλη Παρασκευή – ο Χριστός στο καρφί.
Μεγάλο Σαββάτο – ο Χριστός στον τάφο
τη Λαμπρή την Κυριακή τρώμε το παχύ τ’ αρνί
(ή μπαμ εδώ και μπουμ εκεί).»
από εδώ
και
Μεγάλη Τρίτη – ο Χριστός εκρύφτη.
Μεγάλη Τετράδη – ο Χριστός εχάθη.
Μεγάλη Πέφτη – ο Χριστός ευρέθη.
Μεγάλη Παρασκευή – ο Χριστός στο καρφί.
Μεγάλο Σαββάτο – ο Χριστός στον τάφο
τη Λαμπρή την Κυριακή τρώμε το παχύ τ’ αρνί
(ή μπαμ εδώ και μπουμ εκεί).»
από εδώ
και
«Βάγιο Βάγιο τω Βαγιώ , τρώμε ψάρι και κολιό και την άλλη Κυριακή τρώμε κόκκινο αβγό»
από εδώ
Καλό Πάσχα
Η ΜΑΝΑ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ
Πῶς οἱ δρόμοι εὐωδᾶνε μὲ βάγια στρωμένοι,
ἡλιοπάτητοι δρόμοι καὶ γύρω μπαξέδες!
Ἡ χαρὰ τῆς γιορτῆς ὅλο πιότερο αυξαίνει
καὶ μακριάθε βογγάει καὶ μακριάθε ἀνεβαίνει.
Ἄ! πὼς εἶχα σὰ μάνα κι᾿ ἐγὼ λαχταρήσει
(ἦταν ὄνειρο κι᾿ ἔμεινεν, ἄχνα καὶ πάει)
σὰν καὶ τ᾿ ἄλλα σου ἀδέρφια νὰ σ᾿ εἶχα γεννήσει
κι᾿ ἀπὸ δόξες ἀλάργα κι᾿ ἀλάργα ἀπὸ μίση!
Κατεβάζω στὰ μάτια τὴ μάβρην ὀμπόλια,
γιὰ νὰ πάψη κι᾿ ὁ νοῦς μὲ τὰ μάτια νὰ βλέπῃ. . .
Ξεφαντώνουν τ᾿ ἀηδόνια στὰ γύρω περβόλια,
λεϊμονιᾶς σὲ κυκλώνει λεφτὴ μοσκοβόλια.
Φεύγεις πάνου στὴν ἄνοιξη, γιέ μου, καλέ μου,
ἄνοιξή μου γλυκιά, γυρισμὸ ποὺ δὲν ἔχεις.
Ἡ ὀμορφιά σου βασίλεψε κίτρινη, γιέ μου,
δὲ μιλᾷς, δὲν κοιτᾷς, πῶς μαδιέμαι, γλυκέ μου!
Μὰ γιατί νὰ σταθῇς νὰ σὲ πιάσουν! Κι᾿ ἀκόμα
σὰ ρωτήσανε: «Ποιὸς ὁ Χριστός;» τί ῾πες «Νά με!»
Ἄχ! δὲν ξέρει τί λέει τὸ πικρό μου τὸ στόμα!
Τριάντα χρόνια, παιδί μου, δὲ σ᾿ ἔμαθ᾿ ἀκόμα!
Στίχοι: Κώστας Βάρναλης Μουσική: Νίκος Μαμαγκάκης Πρώτη εκτέλεση: Μαρία Δημητριάδη
