OCTAVIO PAZ
ΤΟ ΠΥΡ ΗΜΩΝ ΤΟ ΕΠΙΟΥΣΙΟΝ
Στον Juan García Ponce
Σάμπως αέρας
κάνει και ξεκάνει
στις σελίδες πάνω της γεωλογίας,
στα τραπέζια των πλανητών επάνω,
τ’ αόρατά του κτίρια:
ο άνθρωπος.
Η γλώσσα του ούτε καν σπόρος σωστός,
πλην όμως φλέγεται
επί της παλάμης του διαστήματος.
Συλλαβές είναι πυρακτώσεις.
Είναι επίσης φυτά:
οι ρίζες τους,
σπάζουν τη σιωπή,
τα κλαδιά τους
χτίζουνε τους οίκους των ήχων.
Συλλαβές:
δένονται-λύνονται,
παίζουνε
με τα όμοια και τα ανόμοια.
Συλλαβές:
ωριμάζουν στα μέτωπα,
ανθίζουν στα στόματα.
Οι ρίζες τους,
πίνουν νύχτα, τρώνε φως.
Γλώσσες:
δέντρα φλεγόμενα
με φυλλωσιές βροχής.
Αστροπελεκιών βλαστήματα,
γεωμετρίες αντιλάλων:
επί φύλλου χάρτου
δημιουργείται το ποίημα,
όπως και η ημέρα η επιούσα
επί της παλάμης του διαστήματος.
Μετάφραση: Γιώργος Κεντρωτής.