Πέμπτη 7 Μαρτίου 2013

ἀσφόδελος -- Asphodelus -- Asphodèle -- Asfódelo --Affodill












English: The asphodel, Omalos, Crete  Polski: Złotogłów Asphodelus aestivus, Omalos (Kreta) Ελληνικά: ασφόδελοs, Ομαλός, Κρήτη   4 May 2009   Author  Jerzy Strzelecki   http://commons.wikimedia.org/wiki/File:Asphodel1(js).jpg
Asphodel Meadows
The Oxford English Dictionary gives Homer as the source for the English poetic tradition of describing the Elysian meadows as being covered in asphodel. In the translation by W. H. D. Rouse, the passage in question (from The Odyssey, Book XI) is rendered "the ghost of clean-heeled Achilles marched away with long steps over the meadow of asphodel." In Book XXIV in the same translation, the souls of the dead "came to the Meadow of Asphodel where abide the souls and phantoms of those whose work is done."[1] Homer describes the experience of the dead souls and relates the meadow to its surroundings in these books and in Circe's brief description at the end of Book X.Edith Hamilton suggests that the asphodel of these fields are not exactly like the asphodel of our world but are "presumably strange, pallid, ghostly flowers.



Dans la mythologie grecque, le Pré de l’Asphodèle (ou Plaine des Asphodèles) est un lieu des Enfers. C’est l’endroit où séjournent la plupart des fantômes des morts, qui y mènent une existence insubstantielle et sans objet. Ce sont les âmes qui n'ont commis ni crime, ni action vertueuse qui y séjournent.


Asphodeliengrund

Der Asphodeliengrund ist ein Ort aus der griechischen Mythologie.
Die Unterwelt war dreigeteilt. Neben dem Elysion, der Insel der Seligen, und dem Tartaros, unserer Hölle entsprechend, fand sich der Asphodeliengrund.[1] Dort wuchsen die Asphodelen als mythische Blumen. Und dort hausten auch die meisten Toten als Schatten, die sich erst nach langer Zeit verflüchtigten.







Σπερδούλι (Ασφόδελος ο μικρόκαρπος Asphodelus fistulosus)

Ανήκει στην οικογένεια των Λειλιϊδών (Liliaceae). Φυτρώνει σε ακαλλιέργητα μέρη και κατά μήκος των δρόμων. Τα φύλλα του είναι μακρόστενα, ταινιόμορφα και σαρκώδη. Τα άνθη του είναι άσπρα, αστεροειδή και μοιάζουν με του Ασφόδελου του λευκού, αλλά μικρότερα σε μέγεθος. Βγαίνουν πολλά μαζί στην κορυφή του διακλαδιζόμενου στελέχους.

Αποτελεί ένα είδος που έχει ελαττωθεί αρκετά. Με τα στέλεχος του φυτού τα παιδιά έφτιαχναν ανεμόμυλους. Ακόμα κόβανε το στέλεχος του φυτού με τέτοιο τρόπο, που να μένει στην άκρη ένα παρακλάδι, που είχε μορφή γάντζου. Τα διασταύρωναν και τραβούσε ο καθένας προς τη δική του μεριά. Όποιος είχε τον πιο ανθεκτικό γάντζο, που δεν έσπαγε, ήταν ο νικητής.

Τα τρυφερά βλαστάρια του αποτελούσαν πρώτη ύλη για την κατασκευή ομελέτας που έφτιαχναν παλιά οι νοικοκυρές1.

1. Πληροφορία από την Βούλα Δημέα, από τα Τσέρια της Έξω Μάνης.


Ασφόδελος ο λευκός - Asphodelus Alba

Ανήκει στην οικογένεια των Λειλιϊδών (Liliaceae). Κατά την μυθολογία αποτελούσε έμβλημα του θεού Διόνυσου. Οι Αρχαίοι Έλληνες το είχαν σαν σύμβολο πένθους και όπως αναφέρει ο Όμηρος στην «Οδύσσεια» έσπερναν τον ασφόδελο στους τάφους, γιατί νόμιζαν ότι οι ψυχές τρέφονταν με τους κονδύλους τους. Έλεγαν ακόμα ότι οι πεθαμένοι άνθρωποι κατοικούν στον «Ασφόδελο Λειμώνα», λιβάδι με ασφόδελους που βρίσκεται στον Άδη. Τα λουλούδια του αποτελούσαν πρότυπο λησμονιάς. Το φυτό φέρει όλα τα φύλλα στη βάση του, γραμμικά όμοια με τους νάρκισσους. Μεταξύ των φύλλων φύεται ένα στέλεχος που τελειώνει στην κορυφή σ' ένα σύνολο βότρυων με άνθη αρκετά εντυπωσιακά κωδωνοειδή – αστεροειδή, λεπτά με έξη πέταλα.

Το μακρύ της στέλεχος όταν είναι στραβό, λένε ότι η χρονιά θα είναι κακή, αντίθετα αν είναι ίσιο η χρονιά θα πάει καλά. Επειδή είναι μαλακό παλιά τα παιδιά κατασκεύαζαν μ' αυτό ανεμόμυλους, που τους αναρτούσαν το καλοκαίρι πάνω στα δώματα.

Οι κατσίκες, λένε οι βοσκοί, όταν φάνε ξερά τα μπουμπούκια της ζαλίζονται πρήσκονται και μπορεί και να πεθάνουν. Με τα φύλλα της γέμιζαν στρώματα, ευτελές υλικό για τους φτωχούς.

Κατά καιρούς είχε χρησιμοποιηθεί ως συγκολλητική ουσία, για την παρασκευή αλκοόλ αλλά και ως αλοιφή κατάλληλη για κάθε πληγή.    http://www.mani.org.gr





As espécies de Asphodelus são nativas da Europa, conhecidas desde a Antigüidade. Na Grécia é associada às regiões dos mortos, talvez pela cor cinza de suas folhas. Textos antigos a associam a Perséfone


"Εγκυκλοπαιδικόν λεξικόν του Ηλίου"  http://firiki.pblogs.gr/tags/asfodelos-gr.html


ASPHODEL, COMMON
Greek : Asphodelos
Species : Asphodelus ramosus
Description : A spring-flowering perennial with grey-green leaves and pale pink-grey-white flowers. The tubers are edible.
Sacred to : Haides (asphodel planted around tombs), Persephone & Hekate (statues of these goddesses were adorned with asphodel on the island of Rhodes)
Mythology : Asphodel Plains. This ghostly grey plant was believed to dominate the fields of the land of the dead. It was regarded as the food of the dead. (Source: Homer)
http://www.theoi.com



ASPHODEL (Asphodelus), a genus of the lily order (Liliaceae), containing seven species in the Mediterranean region. The plants are hardy herbaceous perennials with narrow tufted radical leaves and an elongated stem bearing a handsome spike of white or yellow flowers. Asphodelus albus and A. fistulosus have white flowers and grow from 1½ to 2 ft. high; A. ramosus is a larger plant, the large white flowers of which have a reddish-brown line in the middle of each segment. Bog-asphodel (Narthecium ossifragum), a member of the same family, is a small herb common in boggy places in Britain, with rigid narrow radical leaves and a stem bearing a raceme of small golden yellow flowers.
In Greek legend the asphodel is the most famous of the plants connected with the dead and the underworld. Homer describes it as covering the great meadow (ἀσφόδελος λειμών), the haunt of the dead (Od. xi. 539, 573; xxiv. 13). It was planted on graves, and is often connected with Persephone, who appears crowned with a garland of asphodels. Its general connexion with death is due no doubt to the greyish colour of its leaves and its yellowish flowers, which suggest the gloom of the underworld and the pallor of death. The roots were eaten by the poorer Greeks; hence such food was thought good enough for the shades (cf. Hesiod, Works and Days, 41; Pliny, Nat. Hist. xxi. 17 [68]; Lucian, De luctu, 19). The asphodel was also supposed to be a remedy for poisonous snake-bites and a specific against sorcery; it was fatal to mice, but preserved pigs from disease. The Libyan nomads made their huts of asphodel stalks (cf. Herod, iv. 190).
No satisfactory derivation of the word is suggested. The English word “daffodil” is a perversion of “asphodel,” formerly written “affodil.” The d may come from the French fleur d'affodille. It is no part of the word philologically.
See Pauly-Wissowa, Realencyclopädie, s.v.; H. O. Lenz, Botanik der alten Griechen und Römer (1859); J. Murr, Die Pflanzenwelt in der griechischen Mythologie (1890






Asfódelo
Asfódelo o asfodelo es el nombre común de varias especies de plantas:
Asfódelo es también el título de un poema de William Carlos Williams.
Asfódelo, según la novela de J. K. Rowling, es una planta cuyas raíces son utilizadas para elaborar, junto con el ajenjo, la poción Filtro de Muertos en Vida. Una poción para dormir muy poderosa.
En la mitología griega, los Prados Asfódelos son una parte del inframundo, una de las tres subdivisiones del Hades; las otras dos son los Campos Elíseos y el Tártaro.  http://es.wikipedia.org/wiki/Asf%C3%B3delo





ασφόδελος < αρχαία ελληνική ἀσφόδελος ασφόδελος αρσενικό (βοτανική) κρινοειδές ποώδες φυτό (Asphodeline lutea ή Asphodelus luteus)  Συνώνυμα  ακαρώνι   άρβυκας  ασφέρδουκλας  ασφοδελίνη  ασφοδήλι  ασφοντύλι  ασφόντυλος περιδρομόχορτο  σπερδούκλα   σπερδούκλι  σφερδούκλας  σπουρδακύλα   σφερδούλακας


http://firiki.pblogs.gr/tags/asfodelos-gr.html





In western literature and art asphodel remains a symbol of mourning, death, and loss.  William Carlos Williams made the plant the central focus of his poem “Asphodel, the Greeny Flower” which agonizes over the ambiguities of the next world (which seems to be a land of oblivion) juxtaposed with the burning regrets of this life.  Here is a poignant fragment:





Of asphodel, that greeny flower,
                         like a buttercup
                                upon its branching stem-
save that it's green and wooden-
                                I come, my sweet,
                                           to sing to you.
We lived long together
                                a life filled,
                                            if you will,
with flowers.  So that
                                I was cheered
                                           when I came first to know
that there were flowers also
                                in hell.
                                            
                                           Today
I'm filled with the fading memory of those flowers
                                that we both loved,
                                                      even to this poor
colorless thing-
                                I saw it
                                             when I was a child-
little prized among the living
                                but the dead see,
                                          asking among themselves:
What do I remember
                                that was shaped
                                          as this thing is shaped?
while our eyes fill
                                with tears.
                                           Of love, abiding love
it will be telling
                                though too weak a wash of crimson
                                                           colors it
to make it wholly credible.
                                There is something
                                                    something urgent
I have to say to you
                                and you alone
                                            but it must wait
while I drink in
                           the joy of your approach,
                                             perhaps for the last time.  
                                                 http://ferrebeekeeper.wordpress.com/tag/asphodel/






Flora Amorgina  http://floraamorgina.blogspot.com/ 

Ο ασφόδελος ο θερινός (Asphodelus aestivus) είναι πολύ κοινό είδος στα νησιά και την νότια Ελλάδα και γενικά σε όλες τις ξηροθερμικές περιοχές. Συναντάται σε εντελώς άγονες και και πετρώδεις τοποθεσίες, συχνά σε μεγάλους πληθυσμούς.

Η παρουσία μεγάλου αριθμού ασφόδελων σε μία περιοχή στην πραγματικότητα μας δείχνει ότι η περιοχή αυτή βρίσκεται ένα στάδιο πριν την ερημοποίηση. Αυτό συμβαίνει σε αρκετά μέρη στην Αμοργό, όπως και σε όλα τα νησιά και την Κρήτη. Τα μέρη αυτά είναι καταταλεπωρημένα από τις πυρκαγιές, την υπερβόσκηση (από κατσίκια κυρίως) και από την διάβρωση. Η αναφορά στον ασφόδελο, που ανθίζει την άνοιξη (παρά το επιστημονικό προσωνύμιο "θερινός) γίνεται τώρα, με αφορμή τις μεγάλες φωτιές που ξέσπασαν αυτές τις μέρες στην κεντρική και νότια Ελλάδα και κυρίως στην Πάρνηθα. Με την ευχή να μην αρχίζει να αυξάνεται ο αριθμός των ασφόδελων στις καμένες περιοχές, γιατί τότε...

Ο Ασφόδελος aestivus είναι φυτό βολβώδες, πολυετές με βλαστό κυλινδρικό, κούφιο, διακλαδισμένο στην κορυφή. Τα φύλλα του είναι επιμήκη, τριγωνικά και συγκεντρωμένα στην βάση του φυτού. Τα άνθη έχουν τέπαλα λευκά με κοκκινωπή νεύρωση στην μέση, σε επάκριους βότρεις. Παρότι τα άνθη του μεμονωμένα ή σε μακροφωτογράφηση φαίνονται ενδιαφέροντα, στην φύση η παρουσία των ασφόδελων μέσα στο πετρώδες τοπίο και με την σχοινοειδή μορφή των βλαστών του δεν συνιστά ευχάριστο θέαμα. Ίσως γι' αυτό οι αρχαίοι συνέδεσαν το φυτό με τον Κάτω Κόσμο και το είχαν ως σύμβολο πένθους.

Στην Αμοργό το φυτό λέγεται «ασφόντηλας», δηλαδή διατηρεί το αρχαίο του όνομα που που θεωρείται άγνωστης ετυμολογίας. Ένα παλιό και τώρα σχεδόν εγκαταλελειμένο χωριό στην Αιγιάλη, ο Ασφοντηλίτης (ή Ασφοντυλίτης), είναι πιθανό να έχει ονομαστεί έτσι από τους ασφόδελους που έχει η περιοχή. Για το όνομα του Ασφοντηλίτη πατείστε εδώ   http://floraamorgina.blogspot.com/2007/07/aphodelus-aestivus.html