Carol Ann Duffy

bitterorange….

(Ζινγκ ζανγκ)......

               Carol Ann Duffy  μτφ Θάλεια Μελή -Χωλλ

ΑΠΟΥΣΙΑ 

Τότε τα πουλιά που κεντούν την αυγή με το κελάηδημά τους  σχεδιάσαν τ’ όνομά σου.

Τότε του κήπου το πράσινο τάσι καθώς με φώς γεμίζει

είναι το δέρμα σου.

Τότε η πελούζα που τεντώνεται, το θάλπος της ζητώντας,

είναι το δέρμα σου.

Τότε ένα σύννεφο που αποκαλύπτεται ψηλά
το χέρι είναι που απλώνεις. 

Τότε οι πρώτοι επτά χτύποι της καμπάνας,
του ναού στεναγμοί είναι στον αέρα.

Τότε του ήλιου δάγκωμα απαλό στο πρόσωπό μου

είναι το στόμα σου.

Τότε μια μέλισσα σε ρόδο μέσα, το ακροδάχτυλό σου

εδώ να με αγγίζει.

Τότε τα δέντρα που λυγούν τα φύλλα τους να πλέξουν,

είναι ό,τι θα κάναμε.

Τότε τα βήματά μου έως τον ποταμό, λέξεις είναι προσευχής

στο χώμα τυπωμένες.

Τότε ο ποταμός που αποζητά στην όχθη την μορφή σου

είναι  πόθος.

Τότε το ποταμόψαρο που χαϊδεύεται στο λαιμό του νερού

την άνεση έχει εραστού.

Τότε της λιακάδας η εσάρπα στο γρασίδι ριγμένη

εσθήτα είναι πεταμένη.

Τότε οι ξαφνικές ψιχάλες θερινής βροχής
είναι η γλώσσα σου.

Τότε μια πεταλούδα που ξαποσταίνει σε τρεμάμενο φύλλο
είναι η ανάσα σου.

Τότε η αραχνοϋφαντη αχλύς στο χώμα αναπαυμένη

είναι η πόζα σου.

Τότε ο καρπός της κερασιάς που πέφτει στο χορτάρι

είναι το φιλί σου, το φιλί σου.

 Τότε οι ώρες της ημέρας είναι άυλες θεατρικές σκηνές

όπου σε παρακολουθώ εκστασιασμένη.

Τότε του ήλιου το ροβόλημα στον ουρανό

της ράχης σου είναι η τροχιά.

Τότε οι καμπάνες του εσπερινού πάνω απο τις στεγες

όρκοι είναι μεταξύ εραστών.

Τότε ο ποταμός που ατενίζει ψηλά, ερωτοχτυπημένος με τη σελήνη,

είναι η νύχτα μου η μακρά.

Τότε τα αστέρια ανάμεσα μας είναι ο έρωτας

που το φως του επισπεύδει

ABSENCE

Then the birds stitching the dawn with their song

have patterned your name.

Then  the green bowl of the garden filling with light

is your gaze.

Then the lawn lengthening and warming itself

is your skin.

Then a cloud disclosing itself overhead

is your opening hand.

Then the first seven bells from the church

pine on the air.

Then the sun’s soft bite on my face

is your mouth.

Then a bee in a rose is your fingertip

touching me here.

Then the trees bending and meshing their leaves

are what we would do.

Then my steps to the river are text to a prayer

printing the ground.

Then the river searching its bank for your shape

is desire.

Then a fish nuzzling the water’s throat

has a lover’s ease.

Then a showl of sunlight dropped in the grass

is a germent discarded.

Then a sudden scatter of summer rain

is your tongue.

Then a butterfly paused on a trembling leaf

Is your breath.

Then the gauzy mist relaxed on the ground

is your pose.

Then the fruit from the cherry tree falling on grass
is your kiss, your kiss.

Then the day’s hours are theatres of air

where I watch you entranced.

Then the sun’s light going down from the sky

is the length of your back.

Then the river staring up, lovesick for the moon,

is my long night.

Then the stars between us are love

urging its light.


THE LOVERS

Pity the lovers,

who climb to the hight roοm,

where the bed,

and the gentle lamp wait,

and disembark from their lives.

The deep waves of the night

lap at the window.

Time slips away

like land from a ship.

The moon, their own death,

follows them, cold,

cold in their blankets.

Pity the lovers, homeless,

with no county to sail to.

ΟΙ ΕΡΑΣΤΕΣ

Να λυπάσαι τους εραστές ,

που στο ψηλό το δώμα ανεβαίνουν,

στρώμα και φώτα χαμηλά τους περιμένουν,

και απο τις ζωές τους ξεμπαρκάρουν.

Τα βαθιά κύματα της νύχτας

Στο παράθυρο παφλάζουν.

Ο χρόνος γλιστράει και χάνεται

σαν τη στεριά απο καράβι.

Το φεγγάρι, ο ίδιος τους θάνατος,

ακολουθός τους, ψυχρός,

ψυχρά και τα σκεπάσματα.

Να λυπάσαι τους εραστές, ανέστιοι,

πλάνητες , δίχως τόπο , δίχως προορισμό.

 http://zehrinkalorisiyoktur.tumblr.com/post/4922913634/berk-ozturk

http://www.protoporia.gr/product_info.php/products_id/324916?osCsid=9fu4itiq8dd0rlvv503q9acnq2
http://famouspoetsandpoems.com/poets/carol_ann_duffy/poems    http://www.apiliotis.gr/ArticlesList.aspx?C=157&A=109